Lopen langs het strand vooral als het weer niet heel goed is geeft mij altijd een behoefte tot introspectie. In deze foto zie ik dat ook, het weerspiegelen van de hemel, reflectie waardoor hemel en aarde verbonden worden. Dit spreekt mij aan. De meeuwen staan daar gewoon te staren. Wat denken ze denk ik dan? Denken ze of zijn ze zich helemaal niet bewust van zichzelf? Ik zou geen goede meeuw zijn, want ik zou allerlei gedachten hebben, voortdurend. Ik zou me ook heel bewust zijn van de andere meeuwen.

God heeft ons een zelfbewustzijn gegeven wat misschien wel de grootste gave van het menszijn is. We kunnen over onszelf nadenken, reflecteren op ons handelen, onze keuzes en onze drijfveren. Een dier doet dit niet, kan dit niet. God wel, Hij heeft gedachten, ook over ons. Goede gedachten nog wel. Psalm 139 is mijn lievelingspsalm:

HEERE, U doorgrondt en kent mij.
U kent mijn zitten en mijn opstaan, U begrijpt van verre mijn gedachten.

Ik heb moeite mijzelf te kennen, te begrijpen wat ik denk en waarom.
God niet. Hij kent mij, en ziet gedachten aankomen, die ik nog niet heb.
Hij helpt mij mijzelf te kennen, terwijl ik leer om Hem te kennen.
En in mijn zoektocht naar Hem, laat Hij mij meer van mijzelf zien.

Ik voel mij soms zo’n meeuw, staande in de schittering van de natuur.
Dat verlang ik ook om op de grens van hemel en aarde te zijn, en dan vooral te zijn….